[Poem] The Piper

The trees in the park shimmer,
Everywhere, an even green,
the sunshine- clandestine!
 Formless lovers on rickety park benches;
leaves slither amid
supine, mass strewn, lawns,
Children run,
 past old swearing men
Summer draws them all in...

The faint music of a pipe
pulls me inward --
There, by an old stone pool
sits a piper...
                                                           

People pass,
none look his way--
holding mobiles, bikes,
-- chasing dreams
Children lost, in Life's maze...

In all that shunning,
he pipes his song
unmindful,
eyes closed.
Serene.
Composure in a fevered world.

A few small coins
dot the open case.
Is this all he plays for?

If you can close your eyes,
he will take you places,
You can ride the wave of his dreams.

He dreams,
Only, not like you and me;
He smiles as he knows the truth,
Life is never drawn,
With your own crayon.

I stop and revere
the unaffirmed sage.
I listen,
as the music stills the senses.

Life is still,
the world is still,
in that moment-
I know peace...

 A translation of this piece done by Srinivasan Balasubramanian:

பச்சைக் கம்பளம் விரித்தது போல பறந்து விரிந்த பூங்கா,
ஆங்காங்கே பளபளக்கும் மர(கத)தொப்பிகள்,
 இச்சை மிகுதியாகி இழைந்து கொண்டிருக்கும் காதல் ஜோடிகள்,
இடையில் நுழைய முயன்று தோற்றுப்போனது காற்று,
இலைகளினூடே எட்டிப்பார்க்க முயன்று ஏமாந்த சூரியனும்,
கட்டை பெஞ்சுகளில் மரக்கட்டை போல் கிடப்பவர்கள்.
எந்த இடத்திலும் விளையாட இடம் தேடும் சிறுவர்கள்,
இங்கேயும் இந்த இடைஞ்சலா என முணுமுணுக்கும் பெரியவர்கள்;
இப்படியாக இங்கே கோடைக்காலத்தின் தாக்கம்
குளுமை தேடும் மக்கள் கூட்டம்.

அத்தனை ஆரவாரங்களையும் மீறி ஆங்கே ஓர் குழலோசை
என்னை இழுத்தது, என் இதயம் நனைததது --
குளக்கரையில் அவன்,
குழலூதியபடி
அவரவர் கை பேசிகளுடன், வண்டிகளில் அமர்ந்தபடி,
ஆட்டு மந்தைகளாய் ஜனங்கள் கூட்டம்
தத்தம் கனவுகளைத் துரத்தியபடி
எவருக்கு இங்கே நேரம் இருக்கிறது இன்னிசை கேட்க?

ஆரையும் மதியாமல் அவன் ஊதுகின்றான் தன் குழலில்
கண்களை மூடி, தன்னுள்ளே ஒரு சுகம் தேடி
அலைபாயும் அந்த உலகத்தின் நடுவே, அமைதியாய்
அருகே உள்ள தட்டில் ஐந்தாறு காசுகள்
இதற்குத்தானா இந்த தெய்வீக இசை?

விசை கொடுத்தால் இயங்கும் பொம்மைகள் போல்
வீறு கொண்டு நடை போடும் மானிடனே!
உன் வாழ்வெனும் சித்திரம் உன்னாலேயா தீட்டப்பட்டது?
எதற்காக இந்த ஓட்டம், பரபரப்பு ஆர்பாட்டம்?
எத்தனை ஆட்டம், எத்தனை கூச்சல், ஏன் இந்த பரிதவிப்பு?

கண்களை மூடி அவன் இசை கேட்டீர்களேயானால்,
கனவுகள் விரியும் அவன் காணும் காட்சிகள் தெரியும்.
இந்த இரைச்சலை மீறி அவன் இசை அலையினில் ஏறி
பயணம் போகின்றான்; அவன் பல உலகம் காண்கின்றான்;
இயக்கங்களை நிறுத்தும் அந்த இசையில் மயங்கி,
அந்த இசை யோகியை, மனதால் வணங்குகிறேன் நானும்.
இந்திரியங்களின் இயக்கத்தை நிலைப்படுத்தும் இசை,
 சஞ்சலிக்கும் மனதை சாந்தப்படுத்தும் இசை,
 கண்ணனின் குழல் கேட்டு கவிழ்ந்து கிடந்த ஆநிறை போல்
மதுவை மிக உண்டு மயங்கிய வண்டு போல் -- நானும்
இயங்க மறந்து கிறங்கி கிடக்கிறேன்,அவன் இசையில்.
காலமும், இவ்வையகமும் கூட ஆங்கே கற்சிலை போல!