[Poem] The Curse of Modernity

This poem was written in response to a contest conducted by Dr Saantosh Bakayya, who took the above picture. It was declared as a winning entry along with four other poems, in the literary group The Significant League. 

Please click on this link to hear the audio recording of the poem

https://soundcloud.com/bhuvaneshwari-shankar/the-curse-of-modernity


When did my world begin to change?
Frozen in a dizzying time warp,
I stand nailed to the ground
Feeling a a giant train blast through me
Littering my world with alien debris

The television came
With it, the advertisements
That bid to change with the times
Oh! the relentless bombardment
Day after day
Bewilderment
Day after day

Watching shadows, I could tell the time
Unlearnt it - to own a watch
My spun cotton no longer trendy
I spend a better part of my earning
On clothes that no longer fit
In pantaloons badly stitched

The local grocer changed his ware
Traditional was passe
Potato silvers, biscuits, soft drinks in the display
We ate that too, because the advertisements told us to

The rich own the world
They always do
They get the best slice of the consumer pie
We get the crumbs
 And call it nectar

All this talk of organic farming
But we have always been organic
Till the pesticides came on the scene
Our water ways on the verge of pollution
The village air
Toxin free for now
I dread the sick world
Which is my child's inheritance

The local shaman has been shamed
 By men in white coats
He has not the wherewithal
To fight diseases of the modern world

The city - a tantalizing temptress beckons
Dimmed- the senses lie, in the bright lights
 But I have come not to drown in her pleasures
Disease is a demon at my back
And, I have come gathering  all that I ever owned
Fear compels, so does hope for a death postponed

The giant shark waits
Its mouth wide open, fangs exposed
It swallows all
And hungers for more
My money, my dignity, even my footwear
My life is a study in despair

I await the word of the shaman in a white coat
Little realizing that he is but a sham
I squat here my defilement complete
In a shabby road unkempt
The corporate shark has sucked
My life's blood
Barely have I, anything left
for a meal or even a bottle of water
A hotel stay is but a pipe dream

All around me vehicles blare and hurry past
Men and women move fast
Hurrying towards something
I am all alone
In a loveless world
Shorn of everything
I squat in the filthy street
Dreaming of the green fields back home

[Poem] The Piper

The trees in the park shimmer,
Everywhere, an even green,
the sunshine- clandestine!
 Formless lovers on rickety park benches;
leaves slither amid
supine, mass strewn, lawns,
Children run,
 past old swearing men
Summer draws them all in...

The faint music of a pipe
pulls me inward --
There, by an old stone pool
sits a piper...
                                                           

People pass,
none look his way--
holding mobiles, bikes,
-- chasing dreams
Children lost, in Life's maze...

In all that shunning,
he pipes his song
unmindful,
eyes closed.
Serene.
Composure in a fevered world.

A few small coins
dot the open case.
Is this all he plays for?

If you can close your eyes,
he will take you places,
You can ride the wave of his dreams.

He dreams,
Only, not like you and me;
He smiles as he knows the truth,
Life is never drawn,
With your own crayon.

I stop and revere
the unaffirmed sage.
I listen,
as the music stills the senses.

Life is still,
the world is still,
in that moment-
I know peace...

 A translation of this piece done by Srinivasan Balasubramanian:

பச்சைக் கம்பளம் விரித்தது போல பறந்து விரிந்த பூங்கா,
ஆங்காங்கே பளபளக்கும் மர(கத)தொப்பிகள்,
 இச்சை மிகுதியாகி இழைந்து கொண்டிருக்கும் காதல் ஜோடிகள்,
இடையில் நுழைய முயன்று தோற்றுப்போனது காற்று,
இலைகளினூடே எட்டிப்பார்க்க முயன்று ஏமாந்த சூரியனும்,
கட்டை பெஞ்சுகளில் மரக்கட்டை போல் கிடப்பவர்கள்.
எந்த இடத்திலும் விளையாட இடம் தேடும் சிறுவர்கள்,
இங்கேயும் இந்த இடைஞ்சலா என முணுமுணுக்கும் பெரியவர்கள்;
இப்படியாக இங்கே கோடைக்காலத்தின் தாக்கம்
குளுமை தேடும் மக்கள் கூட்டம்.

அத்தனை ஆரவாரங்களையும் மீறி ஆங்கே ஓர் குழலோசை
என்னை இழுத்தது, என் இதயம் நனைததது --
குளக்கரையில் அவன்,
குழலூதியபடி
அவரவர் கை பேசிகளுடன், வண்டிகளில் அமர்ந்தபடி,
ஆட்டு மந்தைகளாய் ஜனங்கள் கூட்டம்
தத்தம் கனவுகளைத் துரத்தியபடி
எவருக்கு இங்கே நேரம் இருக்கிறது இன்னிசை கேட்க?

ஆரையும் மதியாமல் அவன் ஊதுகின்றான் தன் குழலில்
கண்களை மூடி, தன்னுள்ளே ஒரு சுகம் தேடி
அலைபாயும் அந்த உலகத்தின் நடுவே, அமைதியாய்
அருகே உள்ள தட்டில் ஐந்தாறு காசுகள்
இதற்குத்தானா இந்த தெய்வீக இசை?

விசை கொடுத்தால் இயங்கும் பொம்மைகள் போல்
வீறு கொண்டு நடை போடும் மானிடனே!
உன் வாழ்வெனும் சித்திரம் உன்னாலேயா தீட்டப்பட்டது?
எதற்காக இந்த ஓட்டம், பரபரப்பு ஆர்பாட்டம்?
எத்தனை ஆட்டம், எத்தனை கூச்சல், ஏன் இந்த பரிதவிப்பு?

கண்களை மூடி அவன் இசை கேட்டீர்களேயானால்,
கனவுகள் விரியும் அவன் காணும் காட்சிகள் தெரியும்.
இந்த இரைச்சலை மீறி அவன் இசை அலையினில் ஏறி
பயணம் போகின்றான்; அவன் பல உலகம் காண்கின்றான்;
இயக்கங்களை நிறுத்தும் அந்த இசையில் மயங்கி,
அந்த இசை யோகியை, மனதால் வணங்குகிறேன் நானும்.
இந்திரியங்களின் இயக்கத்தை நிலைப்படுத்தும் இசை,
 சஞ்சலிக்கும் மனதை சாந்தப்படுத்தும் இசை,
 கண்ணனின் குழல் கேட்டு கவிழ்ந்து கிடந்த ஆநிறை போல்
மதுவை மிக உண்டு மயங்கிய வண்டு போல் -- நானும்
இயங்க மறந்து கிறங்கி கிடக்கிறேன்,அவன் இசையில்.
காலமும், இவ்வையகமும் கூட ஆங்கே கற்சிலை போல!